Let go and let God …

Er is zoveel gebeurd de afgelopen maand. Privé en werk was nogal hectisch de afgelopen maanden.

De belangrijkste les die ik, niet bepaald voor de eerste keer, geleerd heb, laat zich verwoorden in het Engelse: Let go and let God.

Ik zeg wel dat ik de les geleerd heb, maar eigenlijk is dat niet zo. Het is een les die zich keer op keer, jaar na jaar aan mij presenteert en blijkbaar ben ik nogal hardleers, want ik heb het nog steeds niet onder de knie… Al een paar jaar geleden heb ik eens een preek gehouden met dit thema. Ik heb de gemeenteleden toen gevraagd iets wat ze graag los wilden laten op een papiertje te schrijven. Ik heb hen laten ervaren hoe het vooral aan onszelf ligt, dat we iets vast (willen) houden, hoe wij de controle willen houden. Door het papiertje op de grond te laten vallen, wilde ik iedereen laten ervaren hoe gemakkelijk het is om iets zelf los te laten. Het zorgde voor enige hilariteit toen we ontdekten dat de grootste ‘control freaks’ (had ik zelf bij gehoord!), meteen bukten om het papiertje (en dus de inhoud) weer op te rapen. Loslaten is vaak op zichzelf niet eens zo moeilijk, maar om het vervolgens nooit meer op te pakken… Dat is lastig !

Maar ja, pas als wij iets loslaten kan God ermee aan de slag, was toen de boodschap. Aan het einde van de dienst hebben de mensen hun papiertjes toen in een doos gegooid met de opdracht het echt niet meer op te rapen. En tot op de dag van vandaag hoor ik nog wel eens verhalen van mensen, over wat er toen gebeurd is. Bijzonder is dat.

Loslaten betekent echter, gek genoeg misschien, niet dat je zelf niets meer hoeft te doen. Je moet wel bezig blijven, aanpakken wat zich aandient, zelf blijven denken (niet tobben) en in beweging zijn. “Een geparkeerde auto kan ook door God niet bestuurd worden”, zei een vriend van me eens. Loslaten betekent niet parkeren en niets doen. Loslaten betekent ophouden te doen alsof jij ‘in control’ bent. Ophouden te doen alsof het allemaal van jou alleen afhangt. Ophouden met zorgen maken…

En het betekent nog iets. Loslaten vraagt ook flexibiliteit over uitkomsten. Als je namelijk niet zelf in control bent, ben je ook niet in control over de uitkomst. Die kan wel eens heel anders zijn dan je had gedacht. Gelukkig is het niet alleen ‘let go’, maar ook ‘let God’…; als je Hem er steeds in betrekt (of beter gezegd, je bewust bent van het feit dat Hij degene is die in control is), dan mag je ook leiding verwachten, aannemen en volgen. Dan mag je ook vertrouwen dat wat er gebeurt, is wat goed voor jou is (of door Hem ten goede gebruikt zal worden).

In mijn geval was het bijvoorbeeld zo dat ik eindelijk, na maanden denken en zoeken, mijn opleidingstraject voor de komende drie jaar uitgevogeld had. Ik had steeds mijn vragen en zoektocht aan God voorgelegd en ik had mijn best gedaan Zijn leiding te volgen. Zijn leiding leidde mij bijvoorbeeld naar een open dag op de universiteit in Kampen. Daar leerde ik zoveel en het sprak me zo aan, dat ik zeker was dat dit de plek was waar ik wilde gaan studeren. Allerlei puzzelstukjes vielen vervolgens vanzelf op zijn plek en ik puzzelde de overige stukjes aan elkaar. Nou… als dit toch geen leiding was…

Misschien ben ik te snel zelf gaan puzzelen of… Hoe dan ook, net nadat alles in stelling was gebracht, viel mijn roeping uit de kast. Nou, dacht ik nog, dat verandert eigenlijk niet zoveel aan het uitgedachte traject; het voegt alleen wat toe. Maar een week of twee later trok de TU Kampen haar toezeggingen (nodig voor mijn traject) in en staat het hele traject nu op losse schroeven.

Na een dagje balen en wat geërgerd naar God kijkend, denkend “wat wilt U nu ?”, begon ik langzaam de volgende stappen te zien. Er was immers echt iets veranderd… Ik had besloten mijn predikantsroeping te volgen… Opeens werd duidelijk hoe het uitvogelen van mijn opleidingstraject en de dag in Kampen daar belangrijke duwtjes van God in waren geweest. En opeens ging ik ook de voordelen zien, van als dit nìet mijn traject zou worden de komende jaren, maar als het heel anders zou worden. En dat terwijl ik de dag ervoor nog zó enthousiast geweest was over de opleiding (nog ben trouwens).

Met andere woorden, de ideeën, plannen en dromen voor mijn toekomst had ik niet echt losgelaten, ik had best wel een beetje gedaan alsof het allemaal van mij afhing, maar in de uitkomst mocht ik wel snel de flexibiliteit van (de) geest/Geest ervaren, die mij vlug weer op Zijn weg voor mij deed stappen.  Ik heb geen idee hoe die weg eruit gaat zien. Niet voor niets heeft de Bijbel het over een ‘lamp voor mijn voeten’ en niet over ‘groot licht dat de hele weg zichtbaar maakt’. Maar ik weet wel dat ik Hem wil volgen, dat ik de weg die Hij voor mij bereid wil volgen èn dat ik op die weg, met Hem, alles aankan wat we tegenkomen.